San Pedro de Atacama, donderdagavond 19 oktober. We plaatsen dit verhaal op onze reis site in Chili, maar het gaat over noord Argentinië. In een vette Chevrolet Classic hebben we daar de afgelopen anderhalve week de omgeving van Salta doorkruist. We hebben de nattigheid van de merengebieden ingeruild voor de warmte van woestijnachtige gebergten en zoutvlakten. En toch hebben we het ook hier al een aantal keren (bijna) niet droog kunnen houden. Dan vulde de muziek de kleurrijke omgeving zo mooi aan dat wij daar natte ogen van kregen: Een meisje op bandoléon in een natuurlijk amfitheater, een latijns amerikaanse smartlap op de autoradio tijdens een rit door gekleurde bergen met gigantische cactussen of een live optreden tijdens een lunch in Tilcara, waar het restaurantje de Argentijnse liedjes woordelijk meezong. Op zulke momenten lijkt het reizen soms te mooi om waar te zijn.

En dat terwijl het niet eens zo makkelijk was om in Salta te komen. We vlogen met budgetmaatschappij Andes Aerolíneas (niet doen!) van Bariloche via Buenos Aires naar Salta. Het eerste deel was, uiteindelijk drie uur, vertraagd, maar we hoefden ons geen zorgen te maken; ‘Salta’ zou op ons wachten. Niet dus! Maar we kregen een hotel in B.A. en we hoefden ons geen zorgen te maken; onze bagage was al in Salta. Niet dus! Onze rugzakken werden een dag later bij onze hostal bezorgd, dus viel de schade mee. Bovendien hebben we meegevierd dat Argentinië zich (wel) heeft geplaatst voor het WK, dus de stemming was toch nog opperbest.

Het centrum van Salta is levendig met een fraai centraal plein met zonnige terrasjes en een aantal mooie gebouwen en musea. Wij hebben het MAAM bezocht, dat is opgebouwd rondom drie gemummificeerde kinderlichaampjes, die in het Inca tijdperk zijn geofferd op de 6700 meter hoge top van de vulkaan Llullaillaco en in 1995 zijn gevonden en naar Salta gehaald. Dat verhaal plus de Inca cultuur rondom de kindoffers hebben ze respectvol en indrukwekkend uitgewerkt. De kleine mummies zijn wonderlijk gaaf en jong.

Vorige week donderdag heeft onze vette Chevy ons van Salta naar beneden, naar Cafayate gebracht. Een rit van ruim 200 kilometer over de Ruta Nacional 68 door de Quebrada (kloof) de las Conchas. Onderweg mooie rotsformaties, zoals de Duivelskeel en het Amfitheater. Daar zat dan dat meisje bandoléon te spelen op het moment dat wij er alleen met z’n tweetjes waren. Het filmpje op de site is ‘op zijn kant’, maar wij waren er zelf ook eventjes ondersteboven van. Vlak voor Cafayate, de hoofdstad van een hooggelegen wijnstreek, kwamen we nog in een korte zandstorm. Maar het stof tussen de tanden wegspoelen met de frisdroge lokale wijn, Torrontés voor de kenners, is een fijne oplossing voor dit kleine ongemak.

Vrijdags reden we 150 onverharde kilometers over de RN40, de Argentijnse ‘Route 66’, naar Cachi door de Quebrada de las Flechas; grillig gerimpelde bergen met her en der de eerste gigantische cactussen. Daarvan zagen we er veel meer op dag drie, toen we van Cachi naar San Lorenzo reden, door het Parque Nacional de Cardones. Zo heten dus die hele grote cactussen. San Lorenzo is een groen dorp, dat tegen Salta aanligt. In drie dagen hebben we zo een prachtig rondje gemaakt, waarbij de natuur ons elke dag weer wist te verrassen en verbazen.

Zondag zijn we naar Tilcara gereden, een dorp op 2500 meter hoogte en 200 km ten noorden van Salta. Daar hebben we drie nachten in Malka Hostel geslapen. Zeker met de warme ontvangst, wordt zo’n plek dan echt even ‘thuis'. Zondagmiddag zijn we het gezellige dorp ingelopen om te genieten van een lunch met live muziek. Dat doen ze hier in veel restaurantjes en de Argentijnen zingen dan dus graag mee. Mooi hoor.

Maandag weer de auto in voor een retourtje door de Quebrada de Humahuaca naar het dorp met dezelfde naam. De kloof zelf is al kleurrijk, maar in Humahuaca zijn we met een pickup naar Hornocál gereden en daar zagen we de Berg(keten) met Veertien Kleuren. We hebben ze niet geteld, want het was ongelooflijk prachtig: A-dem-be-ne-mend! En dat kwam echt niet doordat we op 4350 meter hoogte een kwartier moesten lopen naar een uitkijkpunt. Eigenlijk kun je alleen op deze plek al een hele dag zitten genieten van het uitzicht.

En eergisteren hebben we nog zo’n grandioze kleurrijke rit met de vette Chevy gemaakt, via Pumamarca naar de Salinas Grande, het vierde grootste zoutmeer van Zuid Amerika. En het dorpje Pumamarca ligt dan weer genesteld tegen de Berg met de Zeven Kleuren. Ook een aanblik waar je even voor moet gaan zitten om te geloven dat je het allemaal echt is wat je ziet.

Gisteren zijn we teruggereden naar Salta, waar we vanochtend vroeg de bus naar San Pedro de Atacama hebben genomen. Inclusief de grenscontroles een kleine elf uur, maar dat is hier in de Andes allerminst een straf.

Als we dit verhaal nu zelf doorlezen, dan blijft het een onbeholpen poging om te vertellen hoe verbazingwekkend en betoverend mooi noord Argentinië is. Met de foto’s en filmpjes erbij is het misschien toch een klein beetje gelukt.

Kleurrijke groeten, Margreet en Fons.