Iquique, zaterdagochtend 28 oktober, onze laatste dag in Chili. Gisteren hebben we hier onze trouwdag gevierd. Dat hadden we tweeëntwintig jaar geleden niet gedacht; wel dat we die zouden vieren, maar niet in Iquique. En een week geleden eigenlijk ook nog niet. We waren van plan om vanaf San Pedro de Atacama met een driedaagse toer naar Uyuni in Bolivia te reizen. Maar we waren allebei niet erg goed ‘op de hoogte’. Fons was in het begin twee daagjes ziek, maar dat kon ook nog door een kwaai kippetje komen. En Margreet heeft een aantal keren ziekmakende hoofdpijn gekregen, wanneer we in een trip heel snel de hoogte ingingen. Maak jullie geen zorgen, want we zijn weer hersteld en we klagen niet; het leven van een reiziger gaat niet altijd over rozen.

Maar goed, met deze hoogtedalletjes is San Pedro - Uyuni geen gezond idee en dus hebben we een nieuw plannetje gemaakt. We zijn eerst naar Iquique aan de kust gebust en vliegen vanaf hier vandaag over de Andes heen naar Santa Cruz. D’n Andes is daar vlakker, dus kunnen we daar geleidelijker omhoog. En … Andes verwacht ons daar natuurlijk niet

We zijn al met al een kleine week in San Pedro geweest; beetje herstellen, beetje plannen en ook andere leuke dingen doen. Want dat kan hier volop in dit verbazende dorp midden in de woestijn, waar een langharige Fin de populairste kroeg runt. We hebben deze reis niet eerder zoveel toeristen en reisburootjes gezien en nog meer honden dan we al gewend waren in Chili en Argentinië. Ze lijken van niemand en van iedereen en ze zijn allemaal even vrolijk en aaibaar, behalve die ene die Fons gisterenavond in Iquique in zijn nieuwe fleece hapte: Fleece en Fons onbeschadigd!

Maar daar komen al die toeristen niet voor naar San Pedro. Die komen voor de onaards mooie omgeving. Elke dag vertrekken op alle uren toertjes naar valleien, vulkanen, geisers, lagunes en bergen. Wij hebben een zonsondergangtoer gemaakt naar de Marsvallei en de Maanvallei, waarvan je de namen snapt als je ze ziet. En een zonsopgangtrip naar de Tatio geisers, niet het grootste maar wel het hoogste geiserveld ter wereld. Op 4000 meter krijgen die geisers het niet echt warm gestookt en was het ‘s morgens nog min tien. Maar met zonne-energie werd het gelukkig al snel weer lekker warm.

De laatste dag in San Pedro hebben we fietsen gehuurd bij een erg grappig mannetje, dat helaas niet met ons mee kon of wilde. Pech voor hem, want het was weer een mooi tochtje langs een precolumbiaanse opgraving, door een rivier en een kloof met de naam Duivelskeel (daar zijn er dus meer van) naar een bijna Grieks blauw-wit kerkje.

Eergisteren hebben we dan de bus naar Iquique gepakt in plaats van de meer gebruikelijke crossing naar Uyuni. Dat betekent dat je dan wel weer tussen de Chilenen zit en minder tussen de backpackers, of mochilleros zoals we in het Spaans heten. Nu is Iquique ook een bekende badplaats, maar meer voor de Chilenen, Peruanen en Bolivianen zelf. En Iquique is de beste plek in de wereld om te (leren) parapenten. Dat kun je hier 365 dagen per jaar. En omdat wij ook 365 dagen per jaar getrouwd zijn, hebben we gisteren onze trouwdag in de lucht gevierd. Een briljante belevenis: Vanaf de bergen boven de stad vlieg je over een enorme zandduin, over het centrum en land je midden op het strand. De beste trouwdag ooit … behalve de eerste dan.

Over een paar uurtjes vliegen we naar Santa Cruz de la Sierra in Bolivia. We zijn op de helft en hebben dubbel zoveel zin in de rest van onze reis.

Trouwe groeten, Margreet en Fons.