Potosí, vrijdagmiddag 10 november. We zijn twee volle weken in Bolivia en het is er niet eerder van gekomen om te schrijven. Sorry, want dat betekent ook weer een lang verhaal. Maar het weekend begint, dus hoeft het werk er niet onder te lijden. Een kleine twintig jaar geleden zijn we ook in Bolivia (en Peru) geweest; met een groepsreis, waarin je in een hoog reistempo heel veel ziet. De gids raadde toen al aan om ooit een keer op ons gemak terug te komen. Dat zijn we nu dus aan het doen en het grappige is, dat we al op een aantal bekende plaatsen zijn geweest en daar nu heel andere dingen zien en doen dan twintig jaar terug.

Vorige week zaterdag zijn we geland in Santa Cruz de la Sierra, de grootste, welvarendste én warmste stad van Bolivia. Het was onze eerste slaapervaring in een (suite)container, maar wel met airco, televisie, toilet, stortdouche en wifi. Geen klagen dus. Zondag hebben we door de straten, pleinen en parken van Santa Cruz gewandeld en is Fons geknipt en geschoren door de Boliviaanse Mari van de Ven.

Maandag zijn we naar de Misiones ten oosten van Santa Cruz gereisd. Dat zijn zeven dorpen met allemaal een grote Jezuïetenkerk in het centrum. Ze zijn gebouwd in de 18e eeuw en in de vorige eeuw prachtig gerestaureerd. Wij hebben die van Concepción, die speciaal voor ons van het slot werd gedaan, en San Ignacio de Velasco bewonderd. De Misiones zijn nog niet ontdekt door de grote toeristenstroom en dat zorgt voor een authentiek sfeertje.

Donderdags zijn we, na nog een nachtje Santa Cruz, met een deeltaxi naar Samaipata gereden. Dit dorpje ligt drie uurtjes rijden van Santa Cruz en heeft op 1600 meter hoogte een heerlijk lente-achtig klimaat. We hebben twee dagen gewandeld; allebei de keren een kleine zes uur klimmen en dalen, maar gelukkig wel in een Boliviaans ontspannen tempo. De eerste dag was in de dichte bossen van nationaal park Amboró, met enthousiaste uitleg van bioloog/gids Saúl. De reuzevarens, zie foto’s, waren ooit dinosaurusvoedsel en komen alleen nog hier en ergens in Peru voor. De tweede wandeling begon bij de Laguna de Volcanes, die geen vulkanen maar gewoon bergen waren, en leidde over paadjes met mooie uitzichten en door een riviertje naar een diepere zwempoel in diezelfde rivier op het einde. En dat was 'errug' lekker, want het was 'errug' warm. De laatste dag in Samaipata hebben we uitgeslapen, de zondagmarkt bezocht, uitgebreid gelunched, bij ons overnachtingsadres van twintig jaar terug, en lekker gerelaxed.

Zondagavond stond namelijk onze eerste Boliviaanse nachtbusrit, van 12 uur, op het programma en de bussen zijn hier niet zo goed als in Argentinië en Chili, vreesden wij. En die vrees werd bewaarheid; eerst moest er nog iemand van onze plaatsen verwijderd worden, toen bleek een rugleuning wel erg flexibel en midden in de nacht zat Margreet in een keer met een kleine op schoot. Fons dacht nog even aan een onbevlekte ontvangenis, maar het bleek de dochter van de achterbuurvrouw te zijn, die ze in het gangpad te slapen had gelegd. Om haar voor een val in het trapgat te behoeden had Margreet haar op schoot genomen. En pas na knijpen en roepen was moeder bereid haar dochter terug te nemen. Net op tijd om een bevlekte Margreet te voorkomen, want de kleine was gevaarlijk ongeluierd. Het fijne van de busrit was wel dat we drie uur eerder in Sucre waren dan verwacht en dat we in ons hostal gelijk wat slaap konden inhalen.

Het oude centrum van Sucre, de hoofdstad van Bolivia, is prachtig met schitterend witte kerken en koloniale gebouwen. Maandag hebben we rustig aan gedaan om aan de hoogte van een kleine drieduizend meter te wennen en ons geconcentreerd op de Bossche elementen: ‘s Avonds hebben we een vriend van een vriend van een neef van Margreet opgezocht in zijn eetcafé Florin en ‘s middags vonden we in restaurant Joyride een Bossche Bol, van 350 gram, op de menukaart. Die hebben we gedeeld en hij was groot en lekker, maar Jan de Groot hoeft zich geen zorgen te maken.

Dinsdag hebben we de hele stad doorgewandeld van de centrale markt, naar de begraafplaats en via het Plaza 25 de Mayo naar een uitkijkpunt boven de stad. En woensdag hebben we nog een tripje met gids Johnnie in de omgeving gemaakt. Een wandeling vanaf Chataquila op 3650 meter over een oude Inca trail in drie uur naar beneden naar Chaunaca. Na de picknick lunch volgde nog een wandeling in en rondom het boerendorpje Potolo met een bezoekje aan een van de families. Landbouw gebeurt hier nog met de hand of met beesten en je merkt goed dat Bolivia een van de armste landen in Zuid Amerika is.

Gisteren hebben we de deeltaxi naar Potosí genomen. Een ritje van tweeëneenhalf uur, waarin het soms lastig kiezen was tussen een kruisteken maken of de handgrepen stevig vastpakken. Potosí is de hoogste stad ter wereld op ruim vierduizend meter en dat voel je erg goed als je (te) snel loopt of een trap beklimt. Het goede nieuws is dat we nu wel goed op de hoogte blijken te zijn. We zijn een extra nachtje gebleven, omdat Potosí gisterenavond en vandaag haar bevrijding viert. Ontelbare verenigingen en groepen paraderen door de stad met vlaggen en vaandels en tussendoor lopen dan nog verschillende fanfares in een eindeloze optocht. Wij zijn halverwege gaan eten en toen wij al lang en breed in bed lagen, hoorden we nog steeds muziek en vuurwerk. Respect voor Potosí!

Morgen gaan we naar Uyuni, voor een meerdaagse trip naar zoutmeren en lagunes en daarna door naar La Paz. We doen ons best om dan weer wat sneller, en korter, te schrijven.

Beste groeten, Margreet en Fons.