La Paz, vrijdagavond 17 november. Zoals vorige week beloofd … een sneller en (iets) korter verhaal. Onder het motto ‘geen praatjes, dan plaatjes’ hebben we er wat extra foto’s bij geplaatst.

Afgelopen zaterdag hebben we weer een prachtige, ontspannen busrit van Potosí naar Uyuni gemaakt; onderweg duizenden lama’s in mooie berglandschappen gezien. Omdat Margreet jarig was (bedankt nog voor alle felicitaties) en de winkels in Potosí vrijdag dicht waren, mocht ze de hele weg voor het raampje zitten.

Uyuni zelf is niet spectaculair, maar trekt toeristen uit de hele wereld die vanaf hier een toer over de grootste (12.000 vierkante km) en hoogste (3650 m) zoutvlakte ter wereld maken. En wij zijn super gelukkig dat wij dat nu, na onze omtrekkende beweging, ook hebben kunnen doen. Zondagochtend vertrokken we met vier andere mochileros (backpackers) en chauffeur-gids-monteur-fotograaf Franz, die toch een echte Boliviaan is, voor drie indrukwekkend mooie dagen naar de Salar de Uyuni en de meren en lagunes in nationaal reservaat Andina Eduardo Avaroa, tegen de Chileense grens.

Zondag hebben we eerst het treinenkerkhof vlakbij Uyuni bezocht, samen met heel veel andere jeeps en toeristen. Tenminste wij vonden het er veel, maar volgens Franz is het nu toch echt laagseizoen. Na de lunch heeft Franz ons een uurtje of twee verder de zoutvlakte op gereden, waar de kleuren witter en intenser zijn dan aan de rand. Vervolgens heeft hij daar dik anderhalf uur grappige perspectief foto's van ons gemaakt. Onze Franz kreeg er geen genoeg van. Wij wel spierpijn. Daarna reden we verder naar het Isla de Pescado, dat is overdekt met reusachtige cactussen van vele honderden jaren oud. En ter afsluiting van de zondag, een prachtig stille zonsondergang aan de rand van de Salar. Moe maar voldaan sliepen we ‘s avonds in in een zouthotel; helemaal van zout, inclusief het meubilair .. behalve beddengoed en matras.

De maandag begon met een flinke klim naar bijna 5000 meter om Bolivia’s enige actieve vulkaan, de Ollagüe, te bewonderen. Daarna bezochten we een aantal meren die bevolkt werden door grote groepen flamingo’s met onderweg nog meer dieren, zoals vossen en viscacha’s. En dan was er steeds het prachtige landschap, met soms bizarre rotsformaties. Het laatste meer die dag was de Laguna Colorado, met een dieprode kleur, veel flamingo’s en, voor het ultieme Andes gevoel, ook nog eens lama’s op de oevers.

Dinsdag vertrokken we al om half vijf ‘s ochtends voor een bezoek aan de geisers. Om zes uur lagen we daarna al in een heerlijk warm thermaal bad. Na het ontbijt hebben we nog twee meren bezocht en daarna afscheid genomen van de andere mochileros. Zij gingen door naar San Pedro de Atacama, en wij keerden met onze vrolijke Franz terug naar Uyuni. Met wat tussenstops waren we daar tegen vijf uur. Ruim op tijd voor de nachtbus naar La Paz, die om acht uur vertrok.

Eergisteren stonden we daar al om zes uur voor de deur van ons hostel en we hadden weer geluk; onze kamer was al vrij, zodat we wat uurtjes slaap konden inhalen. La Paz is de grootste stad van Bolivia en ligt ook nog op 3600 meter hoogte. Dat vraagt weer om een rustige aanpak en daar hielp de immigratiedienst heel bereidwillig aan mee; we hebben een uurtje of drie zitten wachten op twee stempeltjes om ons visum te verlengen. Uiteindelijk was dat in drie seconden gebeurd. Nooit meer mopperen op de Nederlandse bureaucratie!

La Paz is een heel leuke stad om doorheen te klimmen en dalen en om overheen te zweven in de kabelbanen. Er is veel volk op straat, modern en traditioneel gekleed, en het stikt van de kleine, kleurrijke kraampjes, winkeltjes en markten en van de restaurantjes en cafeetjes.

Morgen gaan we de stad weer uit, op de mountainbike deze keer. Van La Paz naar Coroico dalen we ruim 3500 meter in 60 kilometer, dus we hoeven weinig te trappen … als het goed is. Klinkt misschien stoer, maar we doen deze populaire trip voorzichtig en met de beste gidsen als begeleiding. Na een paar dagen in Coroico reizen we nog verder Oostelijk naar Rurrenabaque, voor vijf dagen in de jungle. We kijken er alweer naar uit.

Hoogachtend, Margreet en Fons.