La Paz, dinsdagochtend 28 november. Zaterdag een week geleden zijn we hier vertrokken voor een spectaculaire downhill fietstocht over de beruchte Death Road. Tot tien jaar geleden was dit de enige en levensgevaarlijke verbinding tussen La Paz en Coroico. De weg is op veel plaatsen zo smal dat (vracht)wagens elkaar niet of nauwelijks kunnen passeren en naast de weg gaapt een steile afgrond van honderden meters diep. Op de Death Road vonden jaarlijks honderden mensen de dood. Gelukkig is er sinds 2006 een nieuwe weg. Dat is veiliger voor de automobilisten op de nieuwe weg én voor alle fietsers die de oude Death Road afdalen. Wij hebben dat samen met een dozijn toeristen en de ervaren gidsen Neil en Remmie gedaan. Remmie is een erg grappige naam als je bedenkt dat dat het belangrijkste onderdeel op je fiets is die dag. We begonnen een uurtje buiten La Paz op 4800 meter hoogte en eindigden zestig kilometer en een kleine zes uur later in Yolosa op 1200 meter. Een grandioze rit vanaf kale bergtoppen, door de wolken en de bossen, langs steile afgronden de vochtige, tropische regenwouden in. De kunst was om je aandacht op de de grillige grintweg met verraderlijke keien te houden én te genieten van de schitterende omgeving. Dat is prima gelukt; zonder valpartijen en met hele, blije gezichten zijn we allemaal beneden gekomen. Als je de Death Road ook ooit wilt gaan fietsen, kies dan voor Gravity Assisted Mountain Biking. Die zijn echt de veiligste en de beste.

Terwijl de rest van de groep terugreed, in de bus, naar La Paz, bracht een taxi ons voor drie dagen naar Coroico op een prettige 1700 meter. Daar hebben we wat gewandeld en een tochtje met de taxi in de omgeving gemaakt. Ondanks de hoogte was het, op een zondagse tropische regenbui na, eigenlijk te warm voor flinke inspanningen. Dus hebben we een paar dagen het ontspannen Boliviaanse levenstempo gevolgd.

Afgelopen dinsdag hebben we de nachtbus naar Rurrenabaque genomen. Die begint in La Paz en heeft een wisselvallige dienstregeling, zodat wij op ons opstappunt Yolosita drie uur hebben zitten wachten in de schaduw van de politiecontrolepost. Geduld is een schone zaak, zeker voor de bezwete reiziger. Na een busrit van elf uur over een weg, die ze van ons Death Road II mogen noemen, kwamen we om vier ‘s ochtends aan in Rurre(nabaque). Gelukkig konden we nog een paar uurtjes slapen in een hostal, voordat onze vijfdaagse jungletrip naar Serere begon.

Serere is een uitgestrekt privé park op drie uur varen over de rivier Beni vanaf Rurre in de warme, vochtige jungle. Op het terrein heeft Madidi Travel samen met de indiaanse bewoners een tiental cabañas voor overnachtingen, zonder stroom maar met (koude) douche en toilet, geplaatst. Alle wanden zijn helemaal open en alleen afgewerkt met muskietengaas. Je slaapt dus echt in de jungle; prachtig en veel sneller vertrouwd dan verwacht. Alleen de kikkers in de badkamer hadden niet voor iedereen gehoeven.

Wij hebben er vier nachten als roosjes geslapen, moe als we meestal waren van de dagelijkse tripjes. We hebben op alle tijden van de dag en avond samen met gids Alex, wiens veel mooiere indiaanse naam Kaikape (zwarte panter) is, door de jungle gewandeld en gevaren. Echt bijzondere dieren hebben we niet gezien, maar de natuur kun je nu eenmaal niet regelen. En al die dieren (over)leven juist doordat ze zich zo goed kunnen verbergen en camoufleren. Maar goed, we hebben toch volop vogels, apen, een slang, vogelspinnen, een neusbeertje, een schildpad, kaaimannen en piranha’s gezien. En tijdens de nachtwandeling werden we nonchalant gevolgd door de huistapir.

Al met al vijf heerlijke dagen in de jungle met een fijn, langzaam ritme van goed ontbijten, iets actiefs, goed lunchen, iets actiefs, goed dineren, soms nog iets actiefs en dan lekker jungle-slapen. En tussendoor wat koude biertjes. Die waren hard nodig, want het was ontzettend warm en vochtig in Serere. Muggen vinden dat, en ons, erg lekker, maar wij wat minder. En om al het verloren zweet aan te vullen en de jeuk wat te vergeten, waren ‘cervezas frias’ erg aangenaam.

Tijdens ons verblijf in Serere en Rurre hoorden we dat de Boliviaanse regering dit jungle gebied wil gaan exploiteren om hout en grondstoffen te winnen. Madidi Travel en andere organisaties verzetten zich daartegen. En terecht, het is eeuwig zonde als zo’n prachtig stuk natuur met al het leven erin verloren zou gaan. Zij willen dat zo veel mogelijk toeristen hier naar toe (blijven) komen en zo bijdragen aan het behoud van Madidi National Park en Serere. Dus als je de Death Road hebt gefietst, met Gravity, kom dan ook hier naar toe.

Gisterenmiddag zijn we in veertig minuten teruggevlogen naar La Paz, waar we hartelijk werden ontvangen in ‘ons' hostal. Met luchtige verontschuldigingen hebben we als eerste werk de was afgegeven. Vijf dagen jungle gaan je niet in je koude, maar in je warme, plakkende, riekende kleren zitten.

Nu hebben we nog twee weken om in Lima te komen, voor de terugvlucht naar Amsterdam. Onze route is nog niet helemaal zeker, maar loopt in ieder geval langs het Titikaka meer en Cuzco. We hebben er nog steeds zin in.

Geurige groeten, Margreet en Fons.