Lima, maandagmiddag 11 december. Onze laatste twee dagen van drie magnifieke maanden Zuid Amerika. Gisterenavond hebben we een korte herinburgeringscursus gedaan; de Peruaanse televisie zond een aflevering van ‘Smeris' uit. We konden de Nederlandse en Tilburgse teksten nog prima verstaan en hadden de Spaanse ondertiteling nauwelijks nodig. We verwachten een soepele reïntegratie en zien ook het winterweer goedgemutst tegemoet, zie foto’s.

Maar voordat we morgennacht terug vliegen is hier eerst nog ons laatste reisverhaal. Twee weken terug zijn we vanuit La Paz naar Copacabana, aan het Titicacameer, gereisd; vier uurtjes met de bus en alweer een mooie rit. In Copacabana hebben we onze grote rugzakken afgegeven bij hostal La Cupúla en zijn we op de boot naar Isla del Sol gestapt.

Op dit eiland ligt de mythische bakermat van de Inca religie, maar voor ons bleek het vooral een heerlijk, rustig wandeleiland. Het eiland is helemaal zonder gemotoriseerd vervoer en dus verwonderlijk stil. Woensdagmiddag mochten we vanaf de boot eerst een heel stuk steil omhoog klimmen, en dat valt niet mee op bijna 4000 meter. Na anderhalf uur hebben we een fijne hostal gevonden en daar genoten van een biertje, lekker eten en een prachtig uitzicht. De volgende dag hebben we een rondje van drie uur gewandeld, terug naar de boten. Onderweg werden we nog getrakteerd op een schaapskudde met herder aan de overkant van een vallei, die tijdens het lopen panfluit speelde. We zijn er even voor gaan zitten om het goed met onze ogen en oren op te kunnen nemen. Dit zijn van die reismomenten die je voor altijd vast wilt houden, omdat ze zoveel rust en vrijheid uitstralen. Terug bij de bootjes kregen we volop tijd om na te genieten; we vertrokken pas drie uur later. In het zonnetje, met uitzicht op het Titicacameer én een lege agenda is wachten allerminst een straf.

En in Copacabana hebben we daarna het relaxen goed weten vast te houden; behalve leuke terrasjes met Titicaca view en een hostal met prima restaurant en heerlijke hangmatten waren er gelukkig weinig omgevingsprikkels. We hebben langzaam en ontspannen toegeleefd naar onze laatste nachtbusrit naar Cusco.

Dat ligt in Peru en dus hadden we onderweg onze laatste grensovergang deze reis. Die werd een klein beetje spannend omdat Fons, volgens de Peruaanse douane, in 2009 Peru nooit had verlaten. Dat grapje had zomaar 4000 dollar kunnen kosten, maar gelukkig was de douanier bereid te geloven dat Fons toen gelijk met Margreet uit Peru vertrokken was. Haar registratie klopte wel. Nu nog even ‘fingers crossed’ voor het vertrek uit Lima morgenavond.

Zaterdagochtend, een week geleden, kwamen we om half zes dan toch in Cusco aan. En we hadden alweer het geluk dat we meteen even ons bed in konden kruipen om verloren slaapuren in te halen. We zijn vijf dagen in Cusco gebleven. Twintig jaar geleden hebben we vanuit Cusco eigenlijk alleen Machu Pichu bezocht en in en om de stad weinig gezien en gedaan. Dat hebben we nu helemaal goed gemaakt. Cusco is een geweldig leuke stad met mooie, smalle straatjes, ruime en intieme pleinen, prachtige huizen, kerken en musea, indrukwekkende Inca muren en ontelbare restaurantjes en cafeetjes. En de omgeving van Cusco, destijds de hoofdstad van het Inca rijk, wemelt van de Inca vindplaatsen, bouwwerken in mooie landschappen. Twee dagen hebben we met colectivo (busje) en taxi de omgeving in de Heilige Vallei bezocht; een dag naar Pisac voor de zondagsmarkt en de Inca ruïnes en een dag naar Inca bouwwerken in Ollantaytambo, Moray en Chinchero plus de, meer dan 3000, zoutbekkens van Maras. De andere drie dagen hebben we Cusco zelf en de Inca plaats Saqsayhuaman (half uurtje steil omhoog vanaf onze hostal) bewandeld en bewonderd. Dat klinkt misschien nogal druk, maar we hebben de tripjes met zijn tweetjes op het gemak gedaan en gedurende iedere dag bekeken waar we zin in hadden.

Donderdag zijn we van Cusco naar Lima gevlogen en vanaf daar naar de oase Huacachina gebust. Dat was nog best een reisdagje, maar wel de snelste oplossing om in de oase te komen. Daar wilden we vooral lekker luieren in een hotel met zwembad. En dat is helemaal gelukt bij een temperatuurtje van dertig graden. De enige fysieke uitspatting is een beklimming van de reusachtige duinen rondom de oase geweest. Maar dat warme klusje was in twee uur geklaard. Daarna was het weer liggen, lezen, muziek luisteren en eten en drinken geblazen.

Zondag zijn we terug gebust naar Lima en daar hebben we nu twee dagen om de stad te zien en tussendoor te genieten van de Peruaanse keuken. Lima is al redelijk in kerstsfeer en de kerstversiering is uitbundiger dan die bij ons. Het is wel vreemd om kerstsfeer te proeven bij vierentwintig graden.

Dinsdagnacht vliegen we dus terug naar Nederland en zitten er weer drie onvergetelijke reismaanden op. Tijdens de reis hebben we een paar keer ‘complimenten’ gehad van jongere, en dat zijn ze bijna allemaal, rugzakkers; dat wij dat ook nog steeds (kunnen) doen … op onze leeftijd. Maar in La Paz spraken we twee weken terug nog twee Franse pensionados, die zeven maanden aan het rugzakken waren. Zo zie je maar: Je bent nooit te grijs voor een mooie reis!

Breedgrij(n)zende groeten, Margreet en Fons.